Midden in de winter

Vannacht schoot ik wakker. Ik zag mezelf de dropjes in de bekerhouder van de auto leggen en ineens wist ik, dat dat nooit kon, omdat mijn mascotte daar normaal gesproken daar in lag. Een kleine magneet van Don Bosco, die mijn vader al op al zijn dashbord had zitten. Het rijdt al jaren met me mee. ‘Waar is de magneet?’ is nu de vraag. Ik vroeg zoonlief nog voor de zekerheid of hij het bij de laatste schoonmaakbeurt had opgezogen, maar dat was niet het geval. Het Bosco-mysterie is een feit. Tijd voor een grondig onderzoek.

Het oude hobbelpaard

Ik ontdekte het, omdat ik onderweg was geweest naar zoonlief. De zon scheen uitbundig en hij had me uitgenodigd voor een heerlijke wandeling met hem en de kleine.  Dat betekende de lange Cartesiusweg aflopen, richting Julianapark. Daar waar jeugd opveert en nostalgie zich verankert. De voetstappen van mijn moeder en ons gezin liggen er, die van mijn kinderen en hun kinderen. Het is een baken in Utrecht als het om onze geschiedenis gaat.

Zon zorgt voor warmte en schoonheid. Het mos is groener dan groen, speenkruid, sneeuwklokjes en kornoelje in volle bloei, kippen en hanen in grote getale bij het grote veld, snellen zich op een draf naar elke wandelwagen die aan komt rijden. In mijn hoofd zingt het versje van Annie.M.G. Schmidt: ‘De kippetjes van de koning zijn zo akelig koket, altijd ringetjes aan de tenen en een strik op hun korset’ , maar er lopen ook veel Zwartbessies tussen, als haar befaamde kip met de zwarte spikkels. Straks als kleinzoon groter is zal ik hem er alles over vertellen. Nu slaapt hij nog de slaap der onwetenden.

Haha, zoon probeert mijn beeltenis te vangen zonder camera. Dat valt niet mee, maar als ik de wagen duw en hem mijn exemplaar geef, schiet hij snel een aantal kiekjes. Heerlijk om te wandelen en te filosoferen over het leven, toekomstwensen, verlangens maar ook gewoon ontvangen wat op het pad komt. De herten, die ik maar niet vast kan leggen, de pauw en zijn harem van vijf vrouwen scharrelen hun kostje bij elkaar tot aan het hek van het park. Ze blijven ervoor drentelen. Een meisje dat langs komt fietsen, stopt, schiet snel een foto en gaat dan weer.

Het houten paard, een zwak aftreksel van het echte hobbelpaard van vroeger, is nu een dankbare afleiding voor het oudere jongetje dat met zijn opa op stap is. Bij de speeltuin heerst een hoog Oma-gehalte met kinderwagens. Zoonlief en ik wisselen het duwen af. We rusten uit bij de grote vijver, waar twee ganzen een harde waarschuwingskreet geven, waarop kleinzoon prompt wakker schrikt. Met de kap naar beneden kijkt hij verwonderd naar alles wat er ruist boven zijn hoofd. De duiven strijken neer aan onze voeten. Pikken hier en daar wat tussen de kiezels. We hebben geen brood en ik zou het ze ook nooit geven. Het park heeft voedsel in overvloed. Zelfs de muggen dansen al.

De bomen botten uit en op de weg terug vang ik een klimhortensia dik in knop. Utrecht  laat de spits los over de Josephlaan, die daarbij een kakofonie van geluid oplevert met rollende traktorbanden, bussen en vrachtwagens. De wijk voor het julianapark toont het kleine wonen, omdat er renovatie plaats vindt. We verbazen ons over de relatief grote tuin vergeleken bij de kleine woonkamer en over de heerlijke straatnamen. Leo de dertiendestraat bijvoorbeeld. Het doet me denken aan een vriendin van heel lang geleden, die samen met haar moeder daar in zo’n piepklein huisje woonde. Haar moeder vond het huishouden maar onzin en de ramen waren ondoorzichttig door het vuil van jaren, maar voor ons maakte ze Haagse Bluf, die mierzoet en zo koninklijk lekker was, dat ik maar wat graag met vriendin meeging naar huis.

We hebben tegenlicht en de ons tegemoet komende wandelaars zien er daardoor potsierlijk uit, als staketsels die alle kanten op bewegen zonder hoofd. Tegen de tijd dat we bij huis aankomen is de kleine weer in slaap gedoezeld. Domweg gelukkig. Heerlijk, zo’n gestolen lentedag midden in de winter.