Een ijzige wind

Iets later dan anders doordat alle wegen blokkeerden. Zes rijstroken lang lint van rode lichten. Toch viel er aan de linkerkant in een rustig tempo door te glippen, want alleen de weg naar de tunnel stond vast. Incidenteel op de vrije baan de wachtenden om in te voegen. Het werd slalommen.

De  twee dwergkonijnen in het gras graasden onverminderd voort. De grote run op de draaideur was alweer geluwd. Bij de post kreeg ik twee enorme zware pakketten toegeschoven, waardoor de gang twee keer zo lang scheen. Bij het overleg was het druk, de inluider voor een wat rommelige ochtend. Op de dagbehandeling waren er al stoelen gevuld. De eerste koffie of thee kon geschonken.

Een jonge man in de stoel in een van de kamers. Zoals altijd stelde ik me voor. Een uitnoding om zijn doopceel te lichten. Klaarblijkelijk was de behoefte aan ventileren groot. In een notendop hoorde ik zijn relaas aan. Voor een onschuldig dingetje naar de dokter, over het opgezette gevoel in zijn buik vertelt, dokter met gevoelige vingers, echo besteld.  Totaal onverwacht bleek er een tumor te zitten. donderslag bij heldere hemel. Niet de chemo was erg, maar de pijn die de grillige werking van zijn darmen opriep. Bij de laatste controle bleek dat de chemo was aangeslagen en de tumor slonk. Hij vond het mazzelen, als je, hier op oncologie, om je heen keek en luisterde. Leed leggen naast de gradatie-meetlat van de afdeling is een gave, want dan bof je al gauw. De positieve blik stond op voorwaarts en een thee graag. Goudkleurige rooibos.

Een lieve bekende met zus. Zo’n prachtig mens, haar warrig op zolder, een persoonlijkheid. Binnen vier weken was ze mens-af en patient-rijk en stond ze oog in oog met het einde. De levensdraad doorgeknipt door een tumor en diens gretige lange vingers, die als een dolle door het lijf heen hadden gegraaid. Ik moest denken aan het aangrijpende nummer van  Stromae en wist dat het zo gegaan was. Naast me vloeiden tranen van onmacht middenin het relaas en huilde mijn hart mee. Troost was een knuffel en daarna koffie. De wens was een mooi jaar met de kleine familiekring, in alle rust. Chemo om te lengen.

De man met de kwinkslagen en een praatje voor iedereen. De vrouw manend tot kalmte, maar hij bleef kletsen en iedereen aanspreken. Al gauw bleek waarom hij meer eufoor was dan anders. Het was zijn laatste keer, dan was de behandeling afgelopen en kreeg hij de uitslag over het verloop eind februari. ‘Wie dan leeft, die dan zorgt’ met een gulle lach erachteraan. Woorden krijgen hier eenvoudigweg altijd een diepere lading. Twee volle dropzakken bleven achter.

De vrouw met haar hoofddoek met de cyclaamkleurige wijze uilen dacht in symbolen. Ze zag er beter uit dan ooit. Trots kwam uit het zijvak van haar handtas de witte mini-kralen met in het midden een rijtje gouden, vier rijen dik om elkaar heen geweven. Een proeve van geduld. Bosvruchten om de uilen te voeden. Ze was bijna klaar, nog maar twee keer. Hier telde de regel van het afstrepen, de laatste dag van de kuur als baken.

uitzicht

Op zaal mocht iemand naar huis. Geen blijdschap maar berusting. Daar ging ze heen omdat hier niets meer te doen viel. Ze had het goed met dochterlief, een close band. Dat was fijn, maar moeilijk. Hoe geef je de liefde een eervolle plek als het naderende einde als in de steek laten voelt. Ik stopte haar pantoffels in de koffer. Het zware paarse geval kwam op haar schoot te liggen en zwagerlief duwde haar voort. Welke woorden vervangen ‘tot ziens’.

Bouillon delen, broodbriefjes…het leven gaat voort ook al staat het hier stil. Het brengt een ‘pas op de plaats’ en als vanzelf wordt je teruggeworpen in gedachten. Terwijl ik uit de draaideur rolde, sneed een ijzige wind mij de pas af en nam mijn gedachten mee.