Een glimlach van oor tot oor

Een dagje met de intimi van van Gogh, dat hadden we op het programma staan en we hadden er zin in, vriendinlief en ik. Omdat ze halverwege mijn woonplaats en Den Bosch woonde, reed ik naar haar toe. Anders zou het mijl op zeven zijn geweest. Van haar huis zouden we met haar auto verder rijden. Eerst een lekker bakkie koffie en bijkletsen. We hadden elkaar al veel te lang niet meer gezien en dan stroomt het vat vol verhalen over.

Goed gemutst liepen we naar de auto. Ze startte en een ijzingwekkende stilte was het gevolg. Nog een poging. Nul op rekest. Een derde keer, lou loene. Beteuterd wilde ze de sleutel uit het slot halen. Zelfs dat was niet mogelijk. Na wikken en wegen en proberen, kwam de sleutel weer vrij. ANWB bellen, maar het pasje stond op haar man’s naam. Ze zouden alleen komen als ze ook een lidmaatschap zou nemen.We waren een tikje overdonderd. Dan maar haar autoschadebedrijf bellen. Zij beloofden met drie kwartier er te zijn. Wij maakten van de nood een deugd en besloten thuis de lunch te nemen, dat scheelde al vast.

Geen straf trouwens want ze had een prachtig uitzicht over de weilanden en ik zag buizerd en valk voortdurend langs trekken. Na een stief uurtje kwam de man voorrijden. De accu was het niet en tot haar verbazing moest de auto mee naar de garage in de eerstvolgende stad. Hij nam hem mee op de sleepauto. Als we nog de ijdele hoop hadden in den Bosch te komen, was het qua rustig genieten niet meer te doen. Wat was wijsheid.

Het is lastig schakelen als je je al zo lang had verheugd op zo’n dag. We bedachten om  maar direct een nieuwe afspraak te maken, voordat de vrienden van van Gogh weer naar huis waren. Er was op die manier niets verloren, sterker nog, tegen die tijd waren we al bijgepraat en konden we direct op pad. En nu was er de ontmoeting, een dagje Den Bosch en als bonus een rondje kringloop in Tiel. Tel uit je winst.

Vriendinlief klaarde er vanop, bij de gedachte alleen al. Zo gaan we allemaal anders om met teleurstellingen. Voor mij was het gesneden koek om de dag te nemen zoals het kwam. Als je geen specifieke ‘moeters’ meer hebt en willekeurige vrijheid geniet, is het makkelijker. Ik ben niet afhankelijk van een vrije en welbestede dag, want als ik zou willen kon ik die op elk moment creëren. Dat was het verschil.

krabbeltje

Bij de garage was er een meevaller. Ze had de volgende dag de auto hard nodig en we waren er achteraan gereden, omdat we een huurauto wilden los te peuteren, maar het bleek dat haar auto een gereviseerde startmotor nodig had en die kon er direct ingezet worden. Het was anderhalf uur wachten. Toch die kringloop dus. Met de kleine blauwe Prins gingen we op pad. Het was een tikje druilerig en koud, maar de zorgen waren voor morgen en in het restaurant was het goed toeven. In de kringloop pasten we wat jassen, te groot of te klein en de portemonnee bleef dicht. Snuisterijen te over, die ik allemaal niet nodig had of verdacht veel leken op wat ik thuis had liggen. Ze verdwenen met dezelfde vaart op dit moment uit huis, omdat ik in de ruimfase zat.

Toen we hals over kop terug liepen, omdat de parkeertijd was verstreken, piepte er boven de singels en de huizen een stukje zonsondergang in zachte en warme gloed. Bij de garage stond de auto al weer klaar. Haar enthousiaste en opgeluchte wuiven vergezelde me terug naar huis in een glimlach van oor tot oor.