Deze liefde verandert nooit meer

Het was een stralende dag. Dat vonden meer mensen en op het strand in Noordwijk was het derhalve een uitgelaten boel. Mensen met hun viervoeters, gezinnen met kinderen opa ’s met kleinkind in het zand met emmertjes in de weer. Voor sommige was de zon de uitdaging om vooral de dikke duffels en de warme sjaals uit te doen en met blote voeten door de branding te lopen.

Kleinzoon was met dochter al gauw een heuvel met slotgracht aan het bouwen. Daarna wilde hij wel mee, over de scheermessen en de krabbepoten richting Wassenaar. Ineens wist ik waarom ik zo graag daar wandelde. Geen drommen kuieraars, maar de wandelaars voor een flinke tocht, ver van de winkels en patattenten op die ene kleine na. Dat was voor vandaag niet het doel. Later zouden we de verjaardag van de vader van de kinderen vieren met een lekkere lunch en gedachten we het gemis. Negentien jaar zonder is een lange tijd. Soms wordt gemis heviger als het verder weg drijft.

Ik liet me rijden door zoonlief en we hadden een goed gesprek. Het is fijn om in de luwte van een druk leven vraagstukken aan te roeren, die vervagen in de dagelijkse beslommeringen. Warm en comfortabel kwamen we aan en parkeerden de auto bij Huis ter Duin. Dochterlief met familie was ook net aan gekomen. De zon scheen uitbundig en gaf zelfs warmte. Kalme zee, na het duin. Rollende golven en de weerspiegeling in het water van de blauwe lucht. Heel ver konden de benen van de kleine man niet dragen en in stil protest wandelde hij richting Duin om in het zand te gaan zitten. Dochterlief gebruikte overredingskracht en hij hield het weer een tijdje vol tot het volgende zwijgende protest. De lunch diende zich iets eerder aan dan we moe waren, bij een tentje in Grieks blauw, waar binnen de zon en de verwarming voor tropische temperaturen garant stonden.

Uitgepeld bestelden we een tafel. Gelukkig stond er wat vegan op de kaart Het was knus en misschien wel een voorbode voor het Griekenland, waar we in de Meivakantie met elkaar naar toe zouden gaan. Gesterkt konden we weer terug lopen al wilde de kleine nog wel even scheppen, en kon dochterlief met kleindochter op de buik niet zelf de boodschap in het zand schrijven. Ik werd haar verlengde arm, houtjes lagen er genoeg. Mooie kleine ronde stokjes en eigenlijk had ik een aantal moeten verzamelen om te bewaren voor eventueel van ‘je-weet-maar-nooit-waar-het-goed-voor-is.

Louise Bourgeois

Dat is een van mijn voornemens voor het nieuwe tijdperk. Losser te gaan werken met dingen die voorhanden zijn of op mijn pad komen. Langzamerhand wil ik van het pad der gebaande wegen af. Dwalen en de fantasie de vrije loop laten. In gedachte zie ik weer de twee aandoenlijke beentjes van Bourgeois. Ze hangen aan dun draad te bengelen, hulpeloos en vertederend. Twee onafhankelijke beentjes, die nergens toe behoren. Het lijkt me een mooi plan om aan te werken. Het kwam vooral door de inventiviteit van Louise Bourgeois, die in al het materiaal dat voorhanden was, wel iets zag en ermee aan de slag kon gaan.

Het schrijven in het zand woelde de emotie om en met een brok in de keel liepen we weg van de plek, waar woorden van liefde geschreven stonden en schrijnend gemis. In de warmte van de auto toverde natuur een oude meester te voorschijn en hield file stil, juist op die plek. Het moest zo zijn.

Uit de speakers klonk nostalgie en luisterde zoonlief mee naar mijn lievelingen. Bob Dylan sneed met zijn mondharmonica door gedachten heen. ‘And the times they are a-changin’, maar deze liefde verandert nooit meer.