Net zo voldaan

Een grotere tegenstelling bestond niet dan de aankomst in Utrecht op het station en het slenteren door de oude stad. Tussen de kolossen op de traverse voelde ik me het kleine meisje Dorothy op weg naar de tovenaar in het land van Oz. Geen blikken man of vogelverschrikker, die me hielp de weg te vinden, maar een duidelijke aanwijzing voor het voetgangersgedeelte bij de brug overr alle sporen heen. Mijn einddoel werd bereikt, toen ik de wirwar aan fietsen had getrotseerd, de ‘vanplansingel’ over was gestoken en de oude stad had bereikt, waar de tijd had stil gestaan.

Daar klonk het gebeier van klokken, pikte een kraai brutaal aan een brood onder een snelbinder op de bagagedrager van een  fiets en wandelden en ontbeten de vroege vogels bij Bagels and Beans of met een meegebrachte lunch op het bankje achter mij.

Het oogverblindende zonlicht van net had plaatsgemaakt voor de frisse schaduwen van huizen en bomen, waar zon haar best deed boven de smalle stegen uit te stijgen. De nacht hing nog in elk portiek. Vriendinlief was wat later want de overdekte fietsenstalling in de buurt ging pas om 12 uur open. Het was geen straf om op dat bankje te zitten. Links van mij klonk Engels, achter mij stortten de duiven zich op de kruimels. Rechts kwam een Japanse familie aangelopen die alleen oog hadden voor de grote Nijn op het plein, Dick Bruna aan de voorkant en Nijn zelf aan de achterkant. Kleine handjes aaiden de grote oren.

Af en toe probeerde een auto om te draaien. Zondagrust in Utrecht. Ik bestelde twee Lattes op het moment dat vriendin appte er bijna te zijn. De ober keek rond naar nummer twee, die er nog niet was en had vraagtekens in zijn olijke ogen. Ik suste dat het goed was, maar de noodzaak voor koffie hoog, vanwege het stresszoeken naar een parkeerplaats voor de fiets. Ze liep al op de kruisweg en zwaaide me tegemoet. Heerlijke koffie in de ochtendzon. Nog meer lieve vrienden kwamen aan en daar was warempel zuslief. ‘Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mohammed’. Haha. Het was culturele zondag en er zou een hoop te zien zijn voor haar fotografisch oog.

Bij de pomp verzamelde zich het groepje tekenaars. Het was mijn eerste keer, deze Urban Sketching. We zouden van deur tot deur gaan, vijf losse schetsen van een half uur. Alles was in de buurt van de Mariaplaats en de laatste was achter de Domkerk bij het Pausdam. Het was een genot om in de zon of in de schaduw op de grond te zitten en zomaar te verdwijnen in dat ene beeld op je netvlies.

In de stegen ontbrak de hectiek van de dag en daalde de rust neer. Zonlicht  bracht het spel van licht en donker. Veel te vaak bleek mijn papier te klein omdat ik zomaar ergens begonnen was met een gedeelte zonder de contouren vast te leggen. Je hoorde niets anders dan het krassen van de pen. Elk half uur werden we gewaarschuwd en liepen we naar de volgende deur.

Details werden uitgelicht, ornamenten gesignaleerd, die ik nooit eerder gezien had. Soms stond de poort open en tekenden we de omlijsting en de doorgang.  Eer we het in de gaten hadden was de tijd om. Bij de laatste nam ik de aangewezen poort niet, maar een art deco-gevel aan de Nieuwe gracht. Heerlijke rebellie, maar moeilijker dan gedacht door de symmetrie.

De eindresultaten kwamen allemaal bij elkaar te liggen op de grond zodat we ze konden bewonderen. Grote verschillen in opbouw en kwaliteit maar allen met liefde en enthousiasme weergegeven. Dwars door de drukte van de kramen en aangeprezen hobby’s van de Uitmarkt wandelde ik terug naar het land van Oz. Te moe om te huppelen, maar net zo voldaan.