Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Het duurde even, maar toch vond ik de titel van de film terug die ik gistermiddag had gezien. Words and Pictures. Een Amerikaanse film uit 2013 met o.a. Clive Owen en Juliette Binoche in de hoofdrollen. Het draaide om een ‘strijd’ tussen de leraar Engels en de lerares beeldende vorming in het voortgezet onderwijs. Het vraagstuk was:  Wat heeft meer zeggenschap, het woord of het beeld. De romantiek schuilde in de zuivere liefde die alles vermag te overwinnen. De drankzucht van de man en het verzachten van de reumatoïde artritis bij de vrouw.

Het boeide en was sentimenteel genoeg om het leed in verdwaalde tranen over de wangen te laten rollen. Niets ruimt beter op dan het weg zinken in droefheid en ellende. Toen de lapschwanz zo dronken was, dat hij het meesterwerk van de kunstenaar vernielde, was het hek van de dam. Het zou geen feel good movie mogen heten, als het niet ‘eind goed, al goed’ bleek te zijn. Een mooi verjaarscadeau en kant en klaar voorgeschoteld.

De ochtend bracht ik in alle rust door, terwijl beneden de beide zonen de boel aan het redderen waren om straks met het hele gezin aan tafel te kunnen. Om half twaalf mocht ik pas naar beneden. Knuffies, een lied en het gezellige gerommel aan de volle weelderig gedekte tafel. Het paste net allemaal. Helemaal jarig met een prachtige keramiek paddenstoelen-bel uit Denemarken, een ketting met de leukste foto’s van de kleinkinderen in polaroidformaat, een belofte voor een lunch en lieve kaarten met mooie teksten. Bij de eerste gelezen woorden stroomden de tranen al vrijelijk en barstte iedereen in lachen uit. Het bekende fenomeen. Laat me wat voorlezen en het gaat mis als daar iets liefs in staat. Met de pen ben ik een hele vrouw, maar met het voorlezen van lieve teksten een watje.

Het leven is een snoer van tranen van vreugde en verdriet. Elke traan is een parel waard en daarom rijg ik ze graag  aaneen. Het zijn de momenten om te koesteren en eigenlijk tegelijkertijd om de emoties om te vergeten. Beetje dubbel dus. Het komt zoals het komt.

‘Wat ga je doen vandaag’ vraagt zoon. De fysio in ieder geval. Daarna is het blad van deze agenda nog blanco.

Normaliter hadden we de vorige week op school al alles voorbereid. Geverfd, de groep aangekleed, de thema’s bij elkaar gebrainstormd, gelachen en geploeterd. Het was de leukste periode van het jaar. Krakend nieuwe ideeën mogen uitpakken. Daarna de eerste dag, verwachtingsvolle blikken en de spanning. Wat gaan we doen. Het gemoedelijke samenzijn in de kring. Het werken met de vernieuwde inhoud uit de opgeknapte kasten. Het maken van je eigen naambord voor op de laatjes. Feest. Na een lange vakantie was school een feest. De verhalen komen los en de bleke snoetjes aan het eind van het jaar zijn bruinverbrand en uitgerust. Ze rebbelen honderduit.

Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik zie het voor me. Vriendin blogger mijmerde over hetzelfde ogenblik met melancholie en heimwee. Het vorige leven is inderdaad aan ons voorbij gegaan. Een week na het wennen, het aftasten, de verhalen, het krakend nieuwe, de kracht van het starten sloop de druk op kousenvoeten dichterbij. Steeds vaker slurpte ze de kostbare tijd op, hingen we uitgeput tegen de deadlines van de administratie aan. Op dat moment was fris ingestort en fruitig met een zaklamp te zoeken. De kinderen zelf waren de batterij, die de fantasie deed ratelen. Dat hield stand te midden van de rompslomp.

Een nieuw vrij jaar voor mij. Met noten op mijn zang om het mooiste lied te componeren. Samen met anderen. Kinderen, kleinkinderen, zussen, vriendinnen, de tijdelijke bewoners van de afdelingen in het ziekenhuis, de theaterdagen met de kinderen, poes Pluis en de kleine blauwe Prins. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.