Domweg gelukkig

En dan is er de rust van de groene oase. De hele dag een beetje aan het bijkomen en toch nog even naar de tuin. Het verhaal van de auto had zich als een lopend vuurtje verspreid en ik was bereid om een boetekleed aan te trekken, maar buuf, van het bestuur, stopte alle commotie met een grote grijns in de doofpot. Klaar is Kees. Zo licht kan het zijn. Het was heerlijk in de rust en de stilte. De koolmezen vlogen af en aan en tussen het struweel hipte een kleine winterkoning. De bessen van de Vlier beloofden te kleuren tot diep aubergine en de Guirlande d ‘Amour bloeide nog steeds ijverig. Van de oude kreeg ik de jonge Bernagie uit de kas. Hij vroeg zich af of het wel echt zo heette. Toen ik het opzocht kwamen we op prachtige betekenissen. Ze zou een opbeurende werking hebben, gelukkig maken en moed brengen. Het atelier straalde onder de aanduidingen.

Eigenlijk wilde ik nog wat schilderen, maar daar kwam weinig van. Het lijf vroeg om rust. Thuis op de bank was er zomergasten met Hannah Bervoets. De schrijfster had een opmerkelijke keuze voor ons in petto. Er sprak jeugd uit. Ze keek met een sociologische bril naar programma’s, waar ik per definitie niet naar keek. Dat was op zich een openbaring. Als je expeditie Robinson gaat ontleden op groepsdynamiek, komt er iets heel anders naar boven dan het platte verhaal. Zo ook haar keuze van films en series, waar steeds weer een diepere laag werd gezocht, de kracht van het verhaal, het omgaan met verlies en de wereld van fandom. Veel bekijk ik niet omdat het me niet direct  aanspreekt. Dat is gebaseerd op een vooroordeel, want ik heb het nog nooit bekeken door de bril van Hannah Bervoets,

Ik ken haar niet, maar deze avond was zeker een aanmoediging om meer van haar te lezen. Een hele avond werd te lang voor dit moede hoofd en voordat de door haar gekozen film ‘The Hours’ begon, lag ik al op een oor in dromenland mijn eigen film bij elkaar te dromen.

Het klopt wat gezegd wordt over oud worden met kwalen en kwaaltjes. De kracht en energie worden toch anders verdeeld. Zo’n dag als gisteren en de dagen ervoor, waarbij er veel georganiseerd moet worden, hakte er in. Op alle fronten moeten er aanpassingen gedaan worden om tot eenzelfde energie te komen als vroeger. Waar je ooit de hand niet voor om draaide, heeft nu veel meer voeten in de aarde. De keerzijde van de medaille is de innerlijke rust, die er voor zorgt, dat er tijd is om te overpeinzen en dieper in het leven te duiken.

Volgens Epicurus, aldus een artikel in Filosofie over Daniel Klein, een Amerikaanse filosoof, behoort ouderdom tot het hoogtepunt van het leven, omdat we dan vrij van streven zijn. Inderdaad is er niets meer, wat nagejaagd moet worden. Daarbij denk ik, dat alle opgedane ervaring van ervoor deel uit maakt van datzelfde hoogtepunt. Alles wat we geweest zijn heeft ons gevormd tot wat we nu zijn. Als je ouder bent, zegt de filosoof, mag je weer spelen.

Eigenlijk ben ik juist het spelen nooit kwijt geraakt. Dat was wat er gebeurde tijdens het werken met de kinderen. Door te spelen gingen we ontdekken en de nieuwe inzichten vormden weer een uitdaging om verder te spelen. Spelen is fijn omdat niets moet en alles mag.  Zodra je bent afgeleerd jezelf te begrenzen door een doel te stellen, sta je jezelf toe om er meer uit te halen dan er inzit.

Nu de soepelheid van het lijf minder vanzelfsprekend is, krijgt het spelen een andere dimensie. Sommige dingen zijn eenvoudigweg niet meer mogelijk, een natuurlijke begrenzing door de kleine gebreken hier en daar.

‘Er valt overal een mouw aan te passen’, zeiden mijn moeder en mijn oma vroeger. Met die wijsheid, een beetje Epicurus en een beetje van mezelf, kom ik de vermoeidheid wel te boven. Vandaag ga ik samen met vriendin spelen met verf en penselen in de Bernagie, waar het leven lacht. Domweg gelukkig.