Al die andere kinderen

Huh. Als we de kaart niet goed hadden bestudeerd, hadden we het nooit geweten. Geen creditkaart, pin of ander digitale betaling mogelijk. Geen pinautomaat om de hoek. Gelukkig is er een uitweg, die van de directe betaling en graag in een keer het hele bedrag, geen geneuzel per persoon.

We zitten bij Moeder de Gans en de entourage ademt een sprookjessfeer door de knusse, wat oubollige elementen, die toch verpakt zijn in een nieuwer jasje. Voor een toiletgang moet je naar buiten. Kinderen die op hun mobiel zoet worden gehouden, gelieve het geluid uit te zetten of anders onder de luifels bezijden het restaurant plaats te nemen. Het is even wennen. De kaart met alle regiospecialiteiten sluit naadloos aan bij de invulling van de rest van de dag.

‘Tante Nans

zat op een gans

Wip zei de gans

weg vloog tante Nans.’

Af en toe vloog ik ook weg. Het machtige eten, nostalgisch stoofpotje, bracht me terug naar de specialiteit van mijn moeder. Hachee, rundvlees met veel uien, laurier en kruidnagel gestoofd tot het uiteen valt in draadjes en dan over een kruimig aardappeltje. Mmmmm. Met de liefde van mijn moeder erin, die het ‘kneedde’ en liet pruttelen tot een van mijn lievelingsrecepten. Wat nu ter tafel kwam was een Limburgs stoofpotje en kon er niet aan tippen. Herinnering kleurt alles mooier. Misschien was het ook wel een beetje appels en peren vergelijken. De wijn, 90 % Chardonnay en tien procent Pinot Blanc, was een beleving op zich. Goede wijn behoeft geen krans. Mijn tante Nans vloog voortdurend weg. Het gesprek kabbelde wat voort. Over de honden die toegelaten werden, over het weren van het digitijdperk, over het eten zelf en ik zweefde heen en weer tussen nu en vroeger en overspande de tijd in een notendop. Dat heeft me altijd verbaasd, het gemak van afhaken in aanwezigheid. Dat ik, door een deel informatie af te sluiten, met het grootste gemak in een ander deel terecht kom. Terug naar het boek van Karin Bloemen, waar ik nog middenin zat, vlak voor we vertrokken. Waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Heftig, niet voor te stellen, boos ook, over de aantasting van een kinderleven, het kapot geselen van de onbevangenheid. Je eigen ego voor het leven van een ander stellen. Het valt in een dag moeiteloos uit te lezen. Het is de sfeer, de bedompte sfeer van dat huis in Schagen, dat uit de bladzijden van het boek omhoog stijgt en je meesleurt in de deprimerende gedachte.

Ik ken een ander huis in Schagen. Het werd bezongen door Martine Bijl en  het was tevens mijn eerste kennismaking met haar liedjesrepertoire. We gingen los uit volle borst op een fietstocht naar Friesland, we zongen het tijdens een van de vele kampvuren, we zongen het te hooi en te gras. Tegelijkertijd of misschien al eerder was er de minder onschuldige, behoorlijk geladen zelfs, hut van Jaap Fischer. Daar werd zijn jeugdige onbevangenheid gesmoord in een ‘burgerlijke staat van zijn’ met pijp en pantoffels en de libelle elke week.

Martine  hoorde een beetje bij de braafheid. Het keurige meisje. Wij waren rebelser, schopten toch een beetje tegen de gevestigde orde aan. Jaap Fischer heet nu weer Joop Visser en wij zijn keurige mevrouwen met af en toe een uitspatting. Een van de zussen was verbaasd over wat Martine allemaal nog wist te vangen in de verbeelding na haar hersenbloeding. Het kan, als ze zich de zaken herinnerde, want haar voorstellingsvermogen was vervreemdend. Beelden kunnen in je hoofd vervormen, omvormen. Ze kunnen betoverend mooi zijn, waanzinnig, surrealistisch bijna of gruwelijk angstaanjagend, alles in overtreffende trap buiten de werkelijkheid. De waan van de beleving. De laatste krachtinspanning van de liefde voor het leven, dat niet meer de normale baan volgt, maar een kronkelige weg in is geslagen, onberekenbaar en beangstigend, maar onmiskenbaar die van de emoties, een zuiver gevoelspad.

Kinderen moeten mogen zijn, zonder de bagage van een volwassen leven. Ontwikkeling zoals de natuurlijke gang van zaken is en niet plompverloren geconfronteerd worden met buitenkinderlijke realiteit. Hoeveel verloren kinderen lopen er rond? Ik gun ze allen de onmogelijke weg terug naar een onbedorven jeugd. Soms zou ik een enorme bordenwisser willen zijn, dan veegde ik ieder bord weer schoon. Uithuilen en opnieuw beginnen. Woorden van die strekking. Een eigen dans met tante Nans voor Karin en al die andere kinderen.