Een mooi begin van de dag

Zo’n dag van rust en heerlijk niets. Er zou een mannetje komen van de woningbouwvereniging om naar het dak te kijken. De tijd overbruggen met opruimen, stofzuigen, planten water geven en tekenen. En ruimte maken op het plaats delict. Daar stonden alle schilderijen. Die moesten tijdelijk verkassen naar de andere kant.

Daarna was er nog ruimschoots tijd om portretten te oefenen in houtskool. Dit keer Agnes Varda van Visages villages, die prachtige film over een oude en een jonge fotograaf, die fantastisch werk deden in een aantal Franse dorpen en steden en aan de kust. Ze heeft zo’n uitgesproken uiterlijk met haar tweekleurig kapsel en haar 90 jaar zorgt voor een mooie karaktervol hoofd. Ze groeide onder mijn vingers. Nu de handen nog, oude gerimpelde handen die het hoofd ondersteunen op een bijzondere wijze. Houtskool is zo’n dankbaar materiaal dat zich al snel laat vertalen naar succes.  Op de een of andere manier beginnen kwartjes op hun plek te vallen. Vertrouwen hebben en stug doorgaan met oefenen. Dat is de les, die ik eruit gefilterd heb.

Toen zoonlief thuiskwam, aflossing van de wacht, kon ik naar de fysiotherapie. Ik had me weer een half uur in de tijd vergist. Kind aan huis, dus de stagiair kon gewoon gaan eten en ik draaide het schema af. Voor de balans verzon hij nog een leuk parcour met stepping stones en tennisballen die ik op de Vestamed, wiebel wiebel,  in een bak moest werpen. Hilarisch omdat ik met het werpen een aantal keren mistte en dan weer overnieuw begon.

Naar de kringloop om verder te speuren naar een aanvulling op de Bernagie, de losse plank voor over de witte kisten. Er stond wel een inklaptafel maar, die zou toch teveel ruimte in beslag nemen. Bovendien was hij loodzwaar. Het mag allemaal lichter. Het is een missie. We hebben de tijd. Alles mag tijd nemen. Daar heb ik genoeg van, zeeën van tijd. Om met een lome schoolslag in te zwemmen of een snelle borstcrawl, om bij tijd en wijle een moment te watertrappelen of uit te drijven op de rug. Niets moet en alles mag.

In de nieuwe Zin staat een artikel van de hand van de schrijver Nicolien Mizee. Over onze kinderlijke angsten, die weliswaar goed verstopt zijn achter onze mevrouwen-en-mijnheren-facade, maar die toch onverhoeds te voorschijn springen. Ze beschrijft een rit in de trein, waarbij ze met haar zus heeft afgesproken. De laatste zit in de laatste coupé. Nicolien rent naar het achterstuk maar de trein is lang. Ze is bang dat hij weg zal rijden zonder haar. Dan springt ze er toch maar in en kan niet doorlopen naar het achterste compartiment omdat ze in het voorlaatste treinstel zit. Een conductrice stelt haar gerust, als ze het probleem bibberig voorlegt. Bij de volgende halte kan ze overstappen en zal de conductrice er zorg voor dragen dat dat in alle rust gebeuren kan. De coupé waar zuslief zit blijkt een stiltecoupé. Het zwijgen levert een heerlijke intimiteit op. Een geluk bij een ongeluk.

Ik blijk het boek te hebben. ‘Moord op de moestuin’, van dochterlief gekregen voor moederdag. Moestuin…haha. Inderdaad. In alle opzichten een passend cadeau wat de locatie betreft. De handeling is minder. Moe’s tuin kan ook in ons geval. Over moorden gesproken. Pluis komt binnenwandelen met een muisje. Ach die arme kleine overleeft het helaas niet. Pluis kijkt triomfantelijk, maar vindt het maar niets als haar pas veroverde speeltje wordt weggehaald. Wat doet een muis op het balkon. Het is in al die jaren Pluis haar tweede vangst.

Er komt geen kip in de boekhandel waar de schrijver wordt neergezet. Ze keren spoorslags weer naar huis. De angst draait bij haar altijd om het verliezen van het contact met anderen. Als antwoord geeft het blad in een vetgedrukte zin ‘Zolang er nog iemand weet dat jij jij bent, hoef je niet te wanhopen’. Dat vraagt om bezinning. En de wedervraag of het noodzakelijk is dat ‘iemand’ altijd moet weten dat jij jij bent. Als je zelf maar weet wie je bent, mijmer ik. Anonimiteit kan heerlijk zijn. En waarom wanhopen? Inderdaad. Het vraagt om overpeinzing. Een mooi begin van de dag.