Pluk de dag

Lummelen kan ik als de beste. Vooral de ochtenden bij dit warme weer. Heerlijk om zo langzaam mogelijk op te starten. Het laadt de motor voor nieuwe energie en dan kan ik er tegenaan. Gisteren was zo’n dag. Buiten net iets te benauwd, binnen heerlijk koel door op het juiste moment de deuren en ramen dicht te houden. Eerst wat schrijven met de koffie en de kwark in de aanslag, dan wat lezen en daarna wat tekenen. Lummelen dus.

Om vier uur was het feest van kleinzoon drie. Die zou een jaar worden. In de kringloop had ik een ouderwetse kleurentoren gehaald. Het feestvarkentje zat in een luchtige verpakking op de handdoeken en plaids die iedereen meegebracht had. Af en toe viel hij om. Een keer op de tas met taart, tot grote hilariteit van iedereen. Hij scharrelde overal naar toe in wankel evenwicht. Een man die naast ons zat gaf hij een dikke knuffel. De kleurentoren was een succes, maar het lege plastic bakje van de druiven was grappig als die open moest om er een zandvormpje uit te halen. Zijn broers waren, ondanks de hitte, met neef en de ooms aan het voetballen op het grasveld van het onvolprezen Julianapark.

Wat een heerlijke plek. Dan te bedenken dat onze voetstappen daar al 60 jaar geleden lagen en die van mijn moeder en haar schoonzussen in de oorlog. Alles was nog precies hetzelfde. Alleen de speeltuin was aan veranderingen onderhevig geweest. Maar de oude stenen beer lag er nog, al kwam er geen water meer uit zijn bek. Vroeger stond hij aan het hoofd van het pierenbad. Dat was nu vervangen door wiebelzuilen, waar water uitkwam als je er op ging staan. De dieren in het dierenweidje hadden de schaduw opgezocht. De reeën stonden en lagen loom te kauwen langs het hek. De pauw was in alle staten in de boom gevlogen en hield met zijn alarmerende kreten de kraaien op afstand. Ze probeerden hem een keer uit de boom te lokken maar hij ging zo te keer, dat ze afdropen. Drie tegen een en nog wonnen ze niet.

Het feest werd overschaduwd door het nieuws dat een van de vriendinnen en klasgenoten van vroeger van dochterlief was overleden. Herinneringen van haar op school bleven maar rondspoken. Het meest wonderlijke was het feit dat ik een week ervoor haar facebook-pagina had opgezocht en de foto’s van haar en haar broer had bekeken. Zomaar, uit het niets. Dochter had foto’s opgesnord van de meiden van vroeger. Ze vierden de verjaardag van dochter. Vanuit haar telefoon keken vrolijke kleine meisjes op tijdens een picknick in het park. Verkleed en met lachende gezichten, een beloftevolle toekomst. De wereld lag open en alles was mogelijk. En dan dit bericht.

In een notendop was even daarvoor het leven en de dood langs me voorbij getrokken. Er was een bruiloft gaande toen ik voor het stoplicht moest wachten en de omstanders hadden gebaard of wij, automobilisten, wilden toeteren. Het huis was uitbundig aan de buitenkant versierd met wit tule en rode strikken, mensen op hun paasbest gekleed. Hoge hakken in het zand. Op de hoek van het volgende blok, voor de kerk, was er een uitvaart met een grote hoeveelheid mensen, de kist in de auto. Het feestgedruis van even daarvoor en dan deze rouw. Heel het leven.

Er was een bellenblaas op het feest. Grote bellen werden de lucht ingeslingerd. Prachtige grote gouden bellen waar een opsekopse wereld in besloten lag. Ze wiegden omhoog op het zuchtje wind dat er was. Ieder van hen droeg een boodschap mee. Ze deinden ‘Pluk de dag. Het zijn kostbare momenten als je ze delen mag ‘.