De vriend is terug

Het is onrustig buiten. De bomen kleuren schaduwzwart en de wind zorgt voor een rusteloze aanblik. Beneden wordt er hard gewerkt. Er liggen grote stapels geel steen opgetast op het gras, evenals hoge bergen zand, beiden achter een hoog hekwerk. Er staan grote containers, waar de oude stenen in worden gegooid. Er wordt af en aan gereden met grote vrachtwagens, die met hun achteruit signalen laten weten dat ze er zijn. Bij tijd en wijle worden we opgeschrikt door een donderend geraas. Dan legen ze de inhoud aan puin. Alles is in beweging. De lome warmte heeft plaats gemaakt voor tien graden minder. Het verkeer raast voorbij en klinkt ruisend door het open raam. Grote plukken witte watten dragen mee aan de chaos en drijven in hoog tempo voorbij.

Gisteren mocht ik na de cursus hand en voetmassage zelf aan het werk. Het was een beetje onwennig. Eerst vroeg ik een mijnheer of hij daar behoefte aan had. Hij lachte me vierkant uit, maar hij wilde me wel uitleggen hoe een sudoku werkte, nadat ik hem vertelde, dat ik daar nooit wat van begrepen had. De eerlijkheid gebood me te zeggen dat ik er niet naar taalde, cijfers een noodzakelijk kwaad vond en de Sudoku’s altijd links heb laten liggen. Scrabble, woordpuzzels, crypto’s bekoren meer. Het werd een gemoedelijk onderonsje, hij promoveerde tot professor in de Sudoku-kunde en zijn zieke lijf schudde van het lachen. Zo ver had hij het nog nooit geschopt.

Bij de volgende deur was er wel behoefte. In de halfschemerige kamer en de lijdzame stilte zalfde ik de dunne polsen en handen. We babbelden wat en soms overmande de slaap. Volgende keer in de herhaling vroegen dankbare ogen. Kleine handeling met een hoog rendement.

Het echtpaar zat met een verwachtingsvolle blik te kijken. Bouillon graag, tuinkruiden en tomaat. Geen kippensoep. Ze hielden krielkippen en een kip was zojuist ontsnapt. Die was vermoedelijk het haasje. De humor glansde in hun blikken. Vos zal zijn werk wel gedaan hebben in de weilanden erachter. Drie keer per week raapten ze voor ieder een krielei, precies genoeg. En geen haan. Die van de buren kraaide voor de hele wijk. Niet dat ze zich er ooit aan ergerden. Natuurlijke geluiden hoorden bij het leven, een haan, een hond, koerende duiven. Het beeld van een dorp met een stille straat kwam boven, waar achter de huizen het kleine leven scharrelde in gemoedelijkheid en met de rust van het platteland.

Een welige klaproos tekende het sjaaltje op haar hoofd. ‘Mijn zomermuts’, lachte ze terwijl ze de English Blend met kleine teugen naar binnen nipte. Ze was er elke week met haar trouwe broer, die niets wilde drinken. ‘Doorgekoffied’ bromde de man van weinig woorden. Humor houdt het lijden lichter. Vorige week moest ze onverrichter zake naar huis. Onwetendheid doet gissen en gissen geeft onzekerheid, voer voor gedachtespoken en olie op het lopend vuurtje van ziek zijn. De oncoloog had duidelijk het pad uitgestippeld. Dus klaprozen en die gulle lach.

Tuin is goed om te laven, letterlijk en figuurlijk. Een mooie tegenhang voor een arbeidsintensieve ochtend. Moeiteloos had ik de negen kilometer weg getikt. Ook hier was aandacht  zeer gewenst. De lathyrus kwijnde een beetje onder de droogte, maar was toch dapper het hek in geklommen. Water deed wonderen. De  grassen lieten zich makkelijk trekken. De vaste planten waren blij met de ruimte, die verstikkend door de hondsdraf werd opgeëist en nu met een zwaai op de grote hoop belandde. Met de riek schoof ik de bergen op de composthoop onder de Guirlande d’ Amour. Uit het zicht.

De oude kwam langs. Zoals het er nu voorstaat, met zijn dieet van louter sappen, goed eten en zin in het leven, ziet hij er patent uit. Doortastend is hij stukje bij beetje zijn tuin en zichzelf aan het ontginnen. Zoals hij erbij zit, gebruind en sterk, is hij niet langer ‘De oude’. De vriend is terug.