De merel liet zijn eerste triller horen om 3.56 uur vannacht. Ik was wakker en verbaasd over het feit dat de nacht was opgeslokt door het licht, zuiver en helder, het witte licht van een vroege ochtend. Het duurde even eer ik me realiseerde dat het gisteren  de langste dag, de midzomernachtwende, was geweest. Wat is het heerlijk als er meer dag is dan nacht. Het voelde goed om het zo bewust te beleven. Het kwam door merel, die mijn verbazing wekte met diens vroege trillers en deze woorden leven inblies.

Het kwam ook door het filosofieboek dat ik daarna opensloeg en waarin een verzameling korte verhalen en gedichten stonden van mensen en dieren die aan het filosoferen waren op kleine en nog kleinere schaal. De sperwer van Armando, de Skillig van David Almond, De schildpad van Toon Tellegen, Boekje open van Ted van Lieshout of de Doorreis van Erik van Os bijvoorbeeld.

Doorreis  

Ik ben op doorreis/naar volwassen  Zo goed als zeker/dat ik aankom  maar wat als ik mij/daar niet beval

Het ontroerde me. Die laatste conclusie:‘Wat als ik mij daar niet beval’. Dat zou toch eeuwig zonde zijn als je die hele reis bent aangegaan en op jezelf neer kijkt aan het einde van die lange tocht.

Het was wel een eyeopener. ‘Ben ik tevreden met wie ik ben’ werd de volgende overpeinzing en direct sloeg de schaamte toe. Je gaat jezelf toch niet op zitten hemelen. Maar daar ligt de essentie niet. Die zit ‘m vooral in die tevredenheid. Hoe is het gesteld met het verlangen. Er zijn wat aardse zaken, dat zeker. Maar door de bank genomen kan ik stellen, dat ik mijn leven fijn vind. Ik hou van mijn kinderen, mijn familie, mijn vriendinnen en vrienden, mijn omgeving, mijn bezigheden. Het brengt nieuwe energie, ze geven zin aan het bestaan. Er komen mooie kleinoden op mijn pad. Ongevraagd en letterlijk in de schoot geworpen. Ik heb het verlangen naar ongrijpbare wensen gereduceerd tot tevreden zijn met wat er is.

Dat malle huis met haar gebreken geeft me wel iedere morgen de mooiste zonsopgangen, laat me door haar grote ramen de prachtigste wolkenluchten zien, de blauwe Prins, klein maar fijn, brengt me overal naar toe,  de kinderen zorgen voor afwisseling, nieuw leven, delen de liefde, de vriendinnen her en der verspreid over het land brengen steeds weer nieuwe ongekende ervaringen, de familie zwoegt mijn prachtige Bernagie bij elkaar en op de tuin, in dat kleine atelier zijn de aardstralen zo gunstig, dat ik er alleen maar gelukkig kan zijn. Alles heeft betekenis.

Het boek heet ‘De wereld in een kiezelsteen’ en is door Ingeborg Hendriks samengesteld en geschreven. Miljoenen kleine kiezelstenen maken een grote.  Als een variatie op een citaat van Julia Abigail Fletcher Carney in haar gedicht Little things: ‘Little drops of water, en haar little grains of sand, make the mighty ocean, and the pleasant (solid) land’. Heel veel kleine deeltjes maken dat ene grote geheel.

In een van de verhalen stond de eekhoorn van Toon Tellegen op het punt om steeds meer van de wereld te ontdekken in een kiezelsteen, toen hij gestoord werd door giraffe, die hem vroeg mee op ontdekkingsreis te gaan. Als ze moe, na het ontdekken van allerlei ‘gewone’ zaken, zoals  een mier die lag te slapen, een beer die aan een voorwerp ingesmeerd met honing sabbelde, bij de rivier gaan zitten, vallen ze uitgeput  in slaap. Toon trekt de conclusie hoe makkelijk het is om in slaap te vallen aan de rand van de wereld. Daar komt de titel van dit boek uit voort. ‘De wereld in een kiezelsteen’. Niets meer en niets minder en het omarmen ervan.

.