Het is lente

Wat een service van het bedrijf met die bekende blauwe wagens. Inderdaad kwamen ze met een glanzende witte wasmachine vier trappen op. Er viel hier binnen nog een trap te slechten. Ook dat deden ze zonder een onvertogen woord. Wel hoorde ik een van hen hijgend weer alle trappen af en op lopen om het wasmiddel te halen. Hoorde, want zoonlief nam de honneurs waar. ‘Heb je ze een fooitje gegeven’, vroeg ik hem nadat ze de klus geklaard hadden en de galerij weer op stiefelden. Hij keek me verbaasd aan. ‘Nee natuurlijk niet, het is hun werk’. Ja ja, er valt nog wat te verhapstukken. Iets met zondag en sjouwen en vijf trappen en zo.

Op het Berlijnplein in Leidse Rijn was een markt. De strakblauwe lucht nodigde uit te gaan en dat hadden meer mensen bedacht. Aan de ingang stond een gele plastic tassen-man wind te vangen. De kinderen om hem heen stonden nieuwsgierig te kijken naar die kunstige combinatie. De wind had vrij spel om de hoek van het grote flatblok en blies niet alleen de tassen bol, maar ook steeds zijn muts af. Later zou ik dat grote gele insect over de markt zien lopen, gedragen door de wind.

In de lucht hingen vreemde vogels. Een enorme inktvis en andere prachtige grote vliegers hadden vrij spel boven de kale vlakte, waar straks nog veel meer huizen zouden komen. Zoonlief was er en schoondochter zat incognito met grote hoed en zonnebril, aan een van de tafels. De rijen naar de beide barretjes toe waren oneindig lang, maar er was veel te zien. Mensen in alle toonaarden waren uit de winter gekropen om zich te laven aan die heerlijke lentedag. Vrolijke kleuren, blote benen. Jong en oud verbroederde onder de uitnodigende muziek. Pakistaanse klanken in een opzwepend ritme en een modernere variant daarop. Wat een uitstekend concept was dit grote plein, waarbij de naam al vermoedde dat er kunst werd geschreven.

Eigenlijk zocht ik ook dochter met kleinzoon, maar de app meldde dat zij alweer thuis waren. Als je in Utrecht woont aan de kant van de schepenbuurt is Leidse Rijn de achtertuin en makkelijk te belopen of te fietsen. Het bleek dat de kleine die grote beesten daar hoog in de lucht toch wel heel eng had gevonden. ‘Ze zijn niet echt’ had dochter laten weten. ‘Zijn ze dan dood’ had zoonlief gevraagd. Kinderlogica is een vak apart en hun bevattingsvermogen een hemelsbreed verschil met de onze. Buiten het plein lieten kleine handen aan de touwen een kleine vlieger dansen op de wind.

Thuis snorde de wasmachine en wachtte Het Rembrandt-project op televisie. De jongen die won, was voor mij de grote belofte in alle afleveringen op een enkele na. Vakjury en publieksjury verschilden enorm met elkaar en dat was op zich een interessant gegeven. Uiteindelijk gaat kunst om de beleving, die anders wordt als vorm, kleur en beweging meespelen. De waarneming van de meeste mensen is gelinkt aan de beoordeling ‘mooi’ of ‘lelijk’ en gericht op het eindproduct, terwijl de vakjury het hele proces meeneemt. Een lastige dus, maar derhalve zeer de moeite waard om de verschillen naast elkaar te zien en leerzaam.  Ik dacht terug aan de reflectiekringen op school, waarbij er niet geoordeeld werd maar bevonden en beleefd. Dat is wezenlijk een andere manier van kijken.

Jong geleerd is oud gedaan. Een nieuwe generatie van kunstkenners ontstaat door het proces naar buiten te brengen. Het begint met vreemde vogels en eindigt met ongekende mogelijkheden. Het is lente.