Een diepe tomeloze slaap

Gisteren naar een oude onvervalste Hercule Poirot gekeken. De tijd had de kleine gedrongen gestalte met zijn gepommeerde snor op de bovenlip geplakt, ingehaald. Ik probeerde met de ogen van een kind van nu te kijken. Dat is lastig. Zoveel dingen herken ik nog, die zij als begrip niet kennen. Probeer maar eens af te strepen, welke het zijn. Dan pas kom je tot de ontdekking dat er toch veel ‘verouderd’ is. Het complexe geheel van moordenaars en een oppermoordenaar, waarbij de laatste zelfs gehangen werd in het Engeland van weleer, moet welhaast een van de eerste afleveringen geweest zijn. De aftiteling heb ik gelaten voor wat het was, want ik viel om van de slaap. Agatha Christie als slaapmutsje. Wie had dat ooit gedacht. Ik schrijf slaapmustje, misschien is dat het wel!

In de garage hadden ze dé oplossing voor het akkevietje, dat tijdrovend is en vaak een inbreuk te weeg brengt, alleen het idee al. Het zomer en winterbanden wisselen. Het staat bijna gelijk aan de overgang van  zomer naar wintertijd. Ik raak er in ieder geval door van slag.  Gelukkig zijn er tegenwoordig All Weatherbands voor winters als in Nederland, gestel dat die nog even blijven zoals ze zich het afgelopen decennium hebben gemanifesteerd. Je moet er niet mee naar de Alpen afreizen en in een sneeuwstorm terecht komen, maar voor een beetje winter is er genoeg grip op de weg en de situatie.

Met mijn winterbestendige kleine blauwe prins, winterbeurt, in de was gezet, all weather prooved reed ik naar het ziekenhuis in `Leidse Rijn. De oude raakt aan het idee gewend, dat er misschien iets aan de situatie zou moeten veranderen. De pijn van de eerste nachten ebt weg en daarmee ook het besef van de werkelijke oorzaak. Drie keer vertelt hij mij dat de artsen het hele voorval als domme pech benoemden. Nou, mijn beste, wij weten wel beter, toch! Vandaag mag hij misschien terug naar het lege huis, de poes zal rondjes draaien van blijdschap om zijn te dikke enkels en opgezette voeten en de werkelijke oorzaak blijft achter het rookgordijn, dat hij optrekt.

Thuis staat zoonlief nog immer in de sixpack stand, maar vergeet de voorraad in de koelkast van zijn koolhydraatarme en eiwitrijke dieet aan te vullen. Zwager op de voice mail en een stem die me roept voor een act in het tuincentrum. Groene vingers haha. Daar doe ik wel aan mee. Dat is weer heerlijk straattheateren pur sang. Ik vlieg terug naar de tijden van weleer, waar ik met vriendinlief als Bep en To het kleine binnenstadje op stelten zette met hun meters lange sjaal die de straat overspande en alle niets vermoedende winkelaars voor zich uit dreef. Of de keren dat we als marketeers het ei wilden restylen, omdat we het zo saai vonden dat de dooier altijd in het midden lag. Er was ook nog een gevalletje FC Utrecht supporter, maar dan de onvervalste van de Bunnikside, die iedereen de ziel onder het hemd vandaan toverde. Het is lang geleden, maar het heeft alleen een hoog improvisatiegehalte. In feite laat je  je leiden door het publiek. Die geven aan en wij koppen in. Iets met planten, au naturelle aanleg en een groene nagel als het ze lukt.

Het leven rijgt een snoer van wonderen, zegt de vrouw bij de wereld draait door die ontsnapte als driejarig meisje aan de holocaust. Het beeld blijft me bij. In de hectiek van alle dag is mijn snoer bescheiden vergeleken bij de levensreddende wonderen die haar een rijk en lang leven schonken. Het brengt wel levenslust en iedere dag weer voel ik me ontvankelijk. ‘Laat Gods water maar over Gods akker stromen’ bezigde mijn vader, die nooit meer in de kerk kwam. Dát, het leven nemen zoals het zich aandient en te genieten van wat er bij hoort, die vele onverwachte intervallen. Het zorgde vannacht voor het eerst sinds lang weer voor een diepe tomeloze slaap.