Tart de tijd

Er zijn zo van die dagen, die gáán gewoon. Je pakt ’s morgens vroeg de draad op en breit de hele dag in een vloeiende beweging aan elkaar. Het begon met een goed uur fysiotherapie. Het verbaast me altijd weer dat het zoveel energie oplevert. Na een uur in de benen te zijn geweest is er Sturm und drang in het hoofd om lekker aan het werk te gaan en nieuwe stappen te ondernemen. Een coachingsgesprek met een van de verhalenvertelster ging als een wervelwind voorbij. In no time hadden we twee uur stukgeslagen en moest ze er hals over kop vandoor om op tijd te zijn bij school om haar kind op te halen. Ze had wilde plannen, die wat gestroomlijnder het licht moesten zien, maar in potentie veel in zich hadden. Het was leuk om te sparren. Alles even laten betijen en dan nog een keer bij elkaar komen. Uitwerking deels per mail.

Een bericht van broer met een oude bouwkeet op foto’s. No Gods, no Masters stond op het wit gekalkt in vlammend rood. Ze had een rond dak en knipoogde met haar wat vergane raamkozijnen over de afstand heen. Ze was te geef. Ze had er haar trouwe dienstjaren op zitten. Net als ik, realiseerde ik me ineens.  Het schept een band. Jut en Juul. Wel een goed stel samen. Maar zo heel anders dan ik me het nieuwe huis had voorgesteld. Ik speurde naar verbouwde bouwketen op internet. Ineens zag ik door het verlangen heen, door het beeld van wonderschone gladjes afgewerkte volkstuinhuizen, de mogelijkheden voor deze oude Jutje. Vandaag  ga ik kijken, maar ze werkt nu al op mijn ziel en zaligheid.

Los van haar bouwketerig uiterlijk namen de visioenen een loopje met me, de rest van de middag. Er werden glazen veranda’s aangebouwd, openslaande deuren ingezet, trappetjes geplaatst, een geknikte schoorsteen à la de Pipowagen van lang geleden en rondom roos en druif tegen de wit geverfde muren, misschien zelfs hop of blauwe regen. Mijmer, mijmer, mijmer…

Als sluitstuk van deze maandag was er nog een inspirerende redactievergadering. Met een brainstorm over nieuwe themanummers en inspirerende verhalen van de anderen. ‘Ik had al een kinderboek gevonden dat precies paste bij het thema voor het decembernummer. De tentoonstelling over 100 jaar kinetische kunst in de Kunsthal in Rotterdam sloot er naadloos op aan en juist een dergelijk verglijden van ideeën en mogelijkheden geeft dat heerlijke gevoel, dat alles op zijn plek valt. Het zorgt voor de zin er mee bezig te gaan en de draad letterlijk en figuurlijk op te pakken. Nee ik verklap nog niet welke draad. Straks, over een maand, vallen de woorden op hun plek. Dat dus, die wakker geporde drive komt steeds meer naar boven. De dagen vullen zich met beloften voor mooie ontmoetingen, expansiedrift, creëren.

Het borrelt en gist, het bruist en bubbelt. Nieuwe spannende dingen, oude afspraken in nieuwe jassen en vooral het bewandelen van nieuw terrein beloven veel. Jut is daar een belangrijk onderdeel van , want zonder huis is mijn tuin een dakloos verblijf, een zielloos onderkomen. Atelier is nodig om alles te stroomlijnen, handen en voeten te geven aan die nieuwe inspiratiebronnen en tevens de rust om pas op de plaats te kunnen maken en te genieten van wat tuin allemaal te bieden heeft.. Mijn vijver, de kikker, de twee dikke eenden, die er nauwelijks in kunnen keren, maar altijd weer dat vingerhoedje water verkiezen boven de ruime sloot, de roodborst en de koolmezen, de goudvink en de boomklevers en de buizerd, die cirkels trekt van verbondenheid. Weelderig omlijst door wilgen, pruim en kers, moerbei, braam, heggenrank en de haag van de oude. De bloemen die weliger mogen gaan tieren als Jut een feit is. De toekomst is één grote belofte en deze Juul past er naadloos in. Jut en Juul, der dagen nog lang niet zat. Tart de tijd.