Vooruit

Niet goed gelezen. Er stond dat ik om één uur gehaald zou worden, maar ik dacht half een. Dus zat ik wat te mijmeren op een grijs amsterdammertje voor de flat. De auto’s zoefden voorbij en ik bekeek ze. Geen idee waar vriendin ook al weer in kwam voorrijden. Meestal scheurde ik zelf met de kleine blauwe, maar nu had ik de luxe van opgehaald te worden.  De zon scheen aangenaam. Langs me heen reden en liepen ouders met kinderen die net van school waren gehaald. Het kwetterde honderduit. Ik ving flarden op van vragen en antwoorden over hoe het was geweest, die ochtend en een deel van het relaas van kinderen, die met veel armslag en mimiek vertelden.

Ik verzonk in gedachten over de droom van die ochtend, die zo wonderlijk was, dat ik hem in haast had opgeschreven. Daardoor kon ik het me precies herinneren. Het was een bizar en onverkwikkelijk avontuur geweest. Ik was in Helmond en had de auto langs de stoep gezet. Ik stapte uit om iets af te leveren, dat vrij groot was.  De deur liet ik open en vroeg de aanwezigen om mee te komen naar de auto.  Er waren mensen bij die ik alleen kende van Facebook, maar nog nooit ontmoet had. Toen ik vooruit liep naar de auto, keek ik vol verbazing de stoeprand langs. Mijn kleine blauwe stond er niet meer. Hij was weg. Ik was stupéfait. Ik tuurde de straat af. Nergens te vinden. De anderen reageerden vrij lauw en boden niet aan me te helpen. Bijna schokschouderend liepen ze weer naar binnen. Ik dacht aan mijn tas, de portemonnee, de betaalkaart. Ik moest de rekening stop zetten, maar mijn telefoon was ook weg. We reden met een aantal naar het industriegebied van Helmond. Niemand repte nog over het voorval, maar ik was er ontdaan van. Onderweg bleef ik speuren en vorsen. Op het industrieterrein bij grote loodsen zag ik de meest prachtige dingen en ik realiseerde me dat ik dat niet kon vastleggen. Mijn fototoestel zat in de tas, die weg was. Corrosie op het oude staal, de avondzon op de glanzende ijzeren binten van de hal, het was zo mooi. Toen ik om een Iphone bedelde om toch een foto te maken, was de zon net ondergegaan en bleek het te donker. Ik was te laat. Ik werd gewekt door de telefoon, die zoemde naast mijn bed. Maar toen ik hem oppakte, bleek dat er niet gebeld was. De droom, waarin alle zintuigen meededen en de ontreddering voelbaar bleek, die mijn stil verdriet over de gemiste kans om schoonheid vast te leggen haarfijn ontleedde, net als de desinteresse van de anderen, alsof ik niet bestond, werkte vervreemdend. Terug naar de werkelijkheid.

Een kattebelletje van vriendin. Ze stond bij de verkeerde zebra. Haha. Ik stuurde haar met de juiste aanwijzingen door. In de auto kwebbelden we honderduit. Die ochtend had ik een antwoord op haar brief geschreven en snel verstuurd per mail. Daar zouden we het niet over hebben. Dat was leesvoer. Die bijzondere briefwisseling was aan het begin van dit jaar gestart. Precaire vragen en boeiende overeenkomsten, de fascinatie voor dood en leven, schuldgevoelens, opvoeden, geestelijk erfgoed. Taal en het woord verbinden. Het feit dat we qua luchtigheid tegenpolen zijn, maakt het extra interessant. Het onverwoestbare optimisme van mijn moeder, die zich door de tegenslagen vocht, valt onmiskenbaar uit mijn verhalen te filteren, maar van een andere kant bezien openen zich weer nieuwe perspectieven. We wandelden langs de Kromme Rijn en het kalme landschap was de perfecte omlijsting voor die overpeinzingen over alles wat ons na aan het hart lag. Het voedende sparren dat zo helend kon werken.

Ongemerkt hadden we een mooi rondje gelopen en waren bij de veldkeuken aanbeland. Daar wachtte worteltaart met twee vorken en koffie als lafenis. De reis door het gedachtegoed had ons beiden antwoorden en nieuwe energie geleverd. Met nieuwe afspraken in de pocket en stof te over voor de komende weken namen we afscheid. We konden beiden weer vooruit.