Omwille van het grote niets

De agenda slibt dicht met allemaal leuke en afwisselende dingen, maar wel dicht. Ik zeg tot nu toe overal ja op, omdat het écht meer dan leuk is. Achter elkaar geeft het scherm van mijn Iphone het volgende aan: Een dag Voorlinden met vriendin, een reünie met de oude schoolouders en kinderen en collega, een bezoek aan de bloemkunst bij Kasteel Groeneveld met vriendin, etentje met vriendin en familie, cursusdag schilderen een keer in de twee weken, dag met dochterlief naar een optreden van het koor in Scheveningen, etentje met andere dochterlief bij het kleinste restaurant van Nederland, linosnede bij vriendin, etsen met vriendin bij vriendin.

Daartussendoor ben ik natuurlijk nog steeds bezig met het grote opruimplan hier in huis, zijn er de zorgen om de oude, die aan het afglijden is, moet een weekend gepland om het tuinhuis te slopen en evenzeer een weekend om het weer op te bouwen, gaat het schilderen weer beginnen met de dinsdagavond groep, is er een vriendin die extra veel aandacht behoeft, staat er ergens een vergadering met de redactiegroep van Mensenkinderen gepland, gaan vriendin en ik een verhaal verzinnen voor Sprokkelhorst, wil ik nog steeds de discipline op brengen om iedere dag te schrijven, heeft de briefwisseling tussen vriendin en mij nog geen aanvang genomen na de vakantie-stop, staat het schrijven van mijmeringen en de brieven van mijn moeder elke dag met stip bovenaan.

De vriendinnen zijn allemaal verschillende. Het ruimen blijft na het doorspitten van de tweede wandboekenkast doorzetten met de kledingkast. Alles wat ik lang niet gedragen heb, gaat er uit, ook al vind ik het nog steeds een grappig dingetje. Die nemen namelijk best wel veel plek in in de kast en het geheel wordt er onoverzichtelijk door. ‘Weet wat je hebt’ staat tegenwoordig in het vaandel. Het is een mooie lijfspreuk. Het betekent Inzicht, Overzicht en aangenaam Uitzicht. Daarnaast vallen er maaltijden te bereiden voor de zonen, indien mogelijk, daar zit geen moeten achter, en teken ik de dag op in het tekendagboek.

Er is de noodzakelijkheid der dingen: twee keer per week fysiotherapie, de was, spelen met Pluis, de planten en er is een verlanglijst. Een bezoek aan de tentoonstelling van Manish Nai in het Noordbrabants museum, Vrouwen en ‘Van Gauguin tot van Gogh’ in het Gouds museum, ‘The Making of Modern Art’ in het van Abbemuseum, ‘Giacometti/Chadwic’ in de fundatie, ‘Earth Matters’ in het textielmuseum, weekend Etsen bij de grote meester Han van Hagen, schrijven aan de verhalen in mijn hoofd, vriendinnen ontmoeten, goede films zien, mijn boeken lezen, de leesclub opstarten met een goede vriend, fotograferen, met de zussen op pad, de natuur in, de kinderen, de kleinkinderen, het voetbal van de zonen…

Het verlanglijstje wisselt naar prioriteit en mogelijkheden. ‘Wat niet kan, vervalt’. Zo simpel is het. Niets is halszaak. Dat is de tweede lijfspreuk. Dat roept mijn vrijheid op, dekt ontspanning in, want anders zou een vrije situatie stress opleveren. Tussendoor mag het grote nietsdoen haar plaats innemen. Voor zover er tijd over is. Juist dat laatste is de waarborg voor het genieten van de andere dingen. Het grote niets zit verborgen in de dag, momenten die er altijd zijn, na het schrijven ’s morgens. Lummelen en lanterfanten met koffie en later douche, pillen en kwark. Het is de balans in het leven. Mijmeren met een grote M. Voor de broodnodige relativering en het kunnen blijven zien van de belangrijkheid der dingen. De lichtheid van het bestaan gekoppeld aan verwachting en patronen, kinderen en familie, vriendenkring, gedachtegoed en heel het leven binnen de marge ervan. Inzicht, overzicht en uitzicht en wat niet kan, vervalt…Omwille van het grote Niets.