Het hoofd rust nooit

Het is een bont gezelschap. Mensen uit Amsterdam,Sittard en Spanje, en een paar uit de regio. Er was een boot vol ouden en een boot vol jonge. Wij waren de oudjes. De indeling had anders gemogen. Een gemêleerd gezelschap schudt de kaarten. Het gesprek kabbelde, terwijl de boot voortgleed, de plastic champagneglazen uit elkaar of om vielen. de olijven en de nootjes rond gingen. De grootste aandachttrekker zat achter het stuur en laveerde met opgestreken bravoure door het water van de Hollandse IJssel. Vriendin zat met een brede glimlach onder de grote hoed jarig te zijn. De kinderen hadden deze verrassingstocht door heden en verleden in het geheim voorbereid en jongste dochter had er zelfs een ruzie mee geriskeerd door weg te gaan terwijl haar moeder haar een taak had gegeven.

Fuut, meerkoet, eend, twee buizerds boven de hoofden en een sperwer, duif en wat koppels ganzen. Hier en daar een stern die luid krijsend overvliegt. Iedereen richt zich op het water en niemand kijkt omhoog, valt me op. De Amsterdamse heeft mijn oude tante Nel op haar schouder zitten, als ze met het zware accent het groen in en rondom Amsterdam roemt. Nee op het platteland zou ze nooit kunnen wonen. Ze trekt haar chiffonjurk recht. De donkere glazen van haar zonnebril voorkomen de meetbaarheid van het gevoel.

Zestig werd ze, mooi en rond getal. Ze schudde haar prachtige witte haardos en zei, schoudertrekkend, dat het allemaal niet gehoeven had. Zo vreemd als alle aandacht naar haar toe ging. Herkenbare verlegenheid in een onverschillig jasje. Wie haar kende en dieper prikte, wist hoe gelukkig ze vandaag was. Het gesprek ging over geld en mannen, waar vrouwen dol op waren, volgens de stuurman. Maar dan had hij de verkeerde vrouwen in de boot. Vriendin, Spanje en ik gaven niets om mannen met geld. Af en toe was er een verlangen naar een winnend lot voor een little Tiny House, een tuinhuis of geld om te kunnen stoppen met een arbeidzaam leven, als het pensioen nog niet in zicht was en daar bleef het bij. Leven vulde zich al met meer rijkdom dan geld ooit bij elkaar kon sprokkelen.

Bij Montfoort draaiden we om en voeren terug. ‘Heen en weer’, zong de Heen-en-weer-wolf van Pluk in zijn versierde bloemenboot, Drs P kraste mee. Ooit was vriendin Sebastiaan de spin en ik Mevrouw Helderder die alle personages weer terug in het boek Ziezo’ veegde midden in het bos. In een boom zat de giraffe van Dikkertje Dap. De lange nek hoger dan de boom, waar hij in zat.  Op een schoolkamp kon je alles verwachten. Elk jaar verzonnen we met kerst een groot toneelstuk in een thema met marionetten, torenkraai, kantoorjuffrouwen, heksen of Sneeuwmannen in een decor van hout, karton en lappen. Het toneelspel werd afwisselend onderbroken door schimmenspel en lichteffecten.  Samen konden we elke wereld tot leven roepen en schreven herinneringen op de hongerige kinderziel.

Ze speelt de sterren van de hemel op haar dwarsfluit en de saxofoon en die hebben we gek genoeg nooit gebruikt als muzikale omlijsting, peins ik op de terugweg. Één voor één de sterren…ik voel een verhaal opborrelen. Wat doe je als kind in een duistere nacht, waar de sterren verdwijnen. Zo werkt dat. Hersencellen opschudden, vragen stellen, associëren en antwoorden schrijven. Ik mag dan op retraite zijn, het hoofd rust nooit.