Alle hoeken en gaten

Het heeft z’n voordelen als je niet kan slapen. Pluis was heftig bezig om  het vliegende beest, wesp of mot, tussen de zachte kussentjes van zijn voorpoten te krijgen en had daarbij nietsontziend van alles van de tafel en de vensterbank gegooid. Ik keek met hem mee en daarvoor moest ik het bed uit. Een wesp lijkt me  niet voor de poes. Vanuit het zijraam trok een oranje bol mijn aandacht. Gauw de bril op, terwille van de jaren des onderscheids, anders had het net zo goed een lantarenpaal kunnen zijn. Daar hing het roerloos in de lucht. Een oranje maan, helder en lokkend. Klaarwakker nu stommelend op zoek naar de fototoestellen. De kleine Lumix vergrootte niet genoeg, de spiegelreflex met de enige lens die ik bezat, liet een oranje speldenprikje zien, maar de mini Canon, mijn oude vertrouwde maatje, die eigenlijk aan vervanging toe is met haar ouderdomskwalen, haalde hem in een oogwenk wat dichterbij.

In volle glorie

‘Blue moon’ zong het door mijn hoofd, hoewel ze als een grote vuurbal stond te schitteren.  ‘De maan  kleurt 27 juli spookachtig oranje’ kopt ene Daniël Mulder op Roots. Ik zie alleen schoonheid. Misschien doet de kleur oranje hem te veel denken aan de uitgesneden pompoenen van Halloween. Vanavond zal het nog mooier zijn, belooft Google. Hopenlijk is het dan evenzo een onderbroken nacht door het feit dat de hitte niet meer uit huis te weren valt. Met alle ramen en deuren open tocht wind lauwwarm naar binnen. Een mooie aanleiding om het zwerk op te zoeken.

rubriceren

De fototoestellen moest ik zoeken, omdat ik, ondanks de hitte, de vorige dag in een opruimwoede belandde. De tafel moest leeg. Weken was het een strijdtoneel  geweest van vlijtige creatieve uitingen en ze lag bezaaid met doosjes aquarel, kwasten in bekers met water, briefpapier, viltstiften, kleurpotloden, lijm, en een fruitschaal  met een reusachtige kromgetrokken courgette, die ik als spookachtig zou kunnen bestempelen. Monsterachtig groot. Verder nog tijdschriften waarin geknipt was, postzegels en schaar, wasco en schetsboeken. De bezem erdoor zou mijn moeder zeggen en met haar denkbeeldige hulpmiddel begon ik alles in te delen naar vermogen. Tekenspullen in de tekentas, klaar voor handzaam gebruik, olieverf voor het fijn schilderen in de verfkist. Om die op te kunnen bergen moest de witte kast onder handen genomen worden.  Tussen de terpentine, de houtskool en de tubes aquarel, de doos met pastels zwierven de vlaggetjes van voorbije verjaardagen en de afscheidsslinger van de Overkant. Oprollen en verzamelen in een plastic zakje, handig bij elkaar.Een hele plank gevrijwaard voor de houten schilderkist  met haar kostbare inhoud de dure penselen, de prijzige verf.

Stukje bij beetje ontgon ik de berg, die zich van lieverlee opgestapeld had. Stapeltjes maken, rubriceren, deduceren. De papierbak vulde zich systematisch met overtollig onbruikbaar, de tas voor de kringloop met kleine en grotere hebbedingetjes.

Lydia Davis

Het was er geen weer naar, maar voor het hoofd betekende het ruimte en rust. Vooral dat laatste. Het bleek een fluitje van een cent, binnen een paar uur gepiept. Alle transmitters stonden de goede kant op. Ik vond twee fototoestellen terug op de trap en een keurig in de tas. Maan bleef hangen tot ik het bewijs had geschoten. Bloedrood nog niet, maar wel fel oranje. Met behulp van mijn moeder veegde ik denkbeeldig het laatste staartje van de trap. Nieuwe bezems vegen schoon, maar oude bezems kennen alle hoeken en gaten.