Tot het hoofd weer lichter wordt

Als ik naar mijn handen kijk op het witte dekbed, zie ik de handen van opa Driehuis. Hij was een lange slanke man. Als kind waren we graag in zijn buurt, want buiten zijn gemoedelijke aard, viel er ook altijd wel een duppie of een stuiver uit zijn portemonnee, recht in onze kleine knuisten. Zijn gezicht vlak bij het onze als hij zich voorover boog en een vinger tegen zijn mond hield. ‘Sssst, niet tegen oma zeggen hoor’ met een heimelijke knipoog erbij. Onze lippen waren verzegeld. Nooit zouden we die grote kindervriend verraden. Het liefst zat ik naast hem en trok dan aan de velletjes op zijn handen, waar grote blauwe aders onder liepen en zich als grillige riviertjes toonden. Nu zou een kleinkind hetzelfde kunnen doen met mijn handen. Dezelfde blauwe aderen, dunne huid, geen vet, veel ader. Je observeert wat af in een gedwongen periode van rust.

Michaël Borremans

Nieuw is ook de pijn in de kaken. ‘Kakement’, zei men vroeger. Alsof dat lijf besloten heeft een geheel eigen leven te gaan leiden. Nou was ze daar al flink mee bezig, maar dit had ik niet zien aankomen en het tikt hard binnen. Iedere keer denk ik dat het meevalt, maar zodra er een handeling verricht is, stukje lopen, trap op, dan zijn het bergen van inspanning. Ik voel me die vrouw op het randje van haar bed waarbij alles steeds groter wordt. Hoe heet die reclame ook al weer…

Dat dus. Nieuw zijn ook een soort opvliegers, waarbij ik het eerst voortdurend koud heb en dan ineens vanuit mijn nekharen tot  op mijn kruin alles in lichterlaaie lijkt te staan. Wangen die rood aangloeien en gezond de wereld in glimmen, de hitte kruipt langzaam omlaag, koorts. Al jaren niet gehad. Zoonlief denkt dat ik het vergeten ben. Echt, koorts was al tijden niet meer de mijne. Ogen vallen weer dicht in het rozerood gesluimer, hoofd achterover op het kussen. Ontladen, te zwaar om zelfs geluiden van buiten te herleiden.

Foto: Emmy Reichgelt.

Straks ga ik een wandeling naar de brievenbus ondernemen. Dat is mijl op zeven want ze bestaat uit vier trappen. Af zal wel gaan, maar op. Er komen namelijk zomerbrieven aan. Zonnige zomerbrieven met de hand geschreven. Emmy Reichgelt nam het voortouw voor deze actie en 25 mensen nemen er aan deel. Dan betreur ik het wel, dat ik niet meer een deur heb, die bereikbaar is voor de postbode. Wat een heerlijk geluid was dat, als de brievenbus klepperde. Ooit, nog niet zo lang geleden, schreef iedereen elkaar lange brieven, die werden in versierde enveloppen gestopt en je kon niet wachten tot het antwoord kwam. Het was een modus, Facebook ‘Après la lettre’. Hoe moest je anders aan alle weetjes komen. Naast gezelligheid, dus ook noodzaak.

Ik ben voor. Laten we elkaar weer meer brieven schrijven. Wezenlijk lezen wat een ander schrijft is het optimale luisteren. Omdat je regels terug kan lezen, dingen kan overdenken, situaties kan schetsen aan de hand van de beschrijving. Ze is niet zo kwetsbaar als een whats app of een tweet. Eens geschreven blijft geschreven en een ingekorte tekst kan heel verkeerd vallen. Bij de meeste whats app groepen maak ik regelmatig een Babylonische spraakverwarring mee. Aan de ene kant gaat de communicatie super snel, aan de andere kant is er sneller sprake van een misvatting.

De brieven krijgen gouden randen, al was het alleen maar uit nostalgie en omdat ik op dit ogenblik niet veel meer doe, dan duimen draaien en sluimeren. In alle tinten rood sluimeren, tot het hoofd weer lichter wordt.