‘In de benen’

Met een bezoekje aan de Hortus is mijn hang naar Daslook toegenomen. Toen ik het dankbare stinsenplantje daar in volle glorie en met verve zag bloeien, als een zee van wit, begon het te kriebelen. Nu ben ik internet aan het afspeuren naar verkoopadressen. Op marktplaats worden ze te koop aangeboden, maar vooral in Groningen en Friesland. Hoewel ik graag ritjes maak in de kleine blauwe, is dat zonder andere aanleiding wel wat ver van huis. Tot overmaat van ramp las ik ergens anders weer, dat een combinatie van daslook met De schout bij nacht(alleen de naam al) een goede combinatie zou zijn. Als de Daslookbloem klaar is bloeit de Schout. Regeren is vooruitzien. En de laatste is ook niet een alledaagse plant.

Daslook-Allium Ursinum

Toen ik er gisteren bij een tuincentrum naar vroeg, keek het meisje me iet of wat verontschuldigend en wazig aan. Ze was er nog maar net, werkte er nog niet zo lang. Ze wees me dan ook verrukt naar een fors bloeiende witte Lupine. Maar die heeft niets met de Schout bij nacht te maken. Weet dus, als ik wat afwezig reageer, dat ik op een missie ben, een queeste. Ik zoek mijn eigen Schout bij nacht oftewel mijn Rodgersia Pinnata en mijn Allium Ursinum. Dat is weer eens iets anders.

Het zouden ook de perfecte complementen zijn in mijn schaduwtuin. Dankzij de buurman bezit ik aan de rechterkant van mijn kleine paradijs een zompige schaduwborder, omdat er de grote heg aan grenst van iep, eik, beuk en zelfs hier en daar nog een kastanje. Daar doorheen zit van allerhande groen gevlochten, waaronder de heggenrank. De Rosa Seagull prangt er dwars doorheen met haar vileine stekelige doornen en haar lange dramatische uitlopers, die, ongemoeid, verder reiken dan lief is. Haar bloei is prachtig, dat zeker. Ze is eigenlijk een kleine verleidster, een sirene pur sang, met haar lokkende geuren en haar witte waterval, maar als je te dichtbij komt, dan ben je de pineut. Ze hangt in je haren, striemt in het gezicht en haakt zich vast als een terriër, aan armen en benen. De lieve kleine Seagull is eigenlijk een nietsontziende helleveeg. Beware!

Margrieten en Vingerhoedskruid

Op mijn zoektocht gisteren kwam ik de Margriet weer tegen. In onze tuinen waart een kleine Verdwijnkol rond. Ieder jaar voedt ze zich kennelijk aan, vooral de vaste, weelderig bloeiende planten. Stonden de margrieten dankbaar een aantal seizoenen in grote getale het groen op te fleuren, dit jaar is er geen piezeltje margriet meer te bekennen en nee, ik heb haar niet weggetrokken bij de rigoureuze winteropruiming.  Kolletje heeft haar best gedaan, zowel bij de buren om me heen als bij mij. Ze heeft het ook gemunt op de lupinen, ‘die hard’ van het eerste uur, maar nagenoeg foetsie. De Borage heeft het onderspit moeten delven en het prachtige tere Ridderspoor. Kollen en ridders gaan vaker samen. In mijn tuin speelt zich een geheimzinnige middeleeuwse strijd af. Er vinden tafelrondes plaats en daarbij delven velen het onderspit. Verdwijnkol heeft handlangers. Het zijn de woelmuizen en de hazenlegers, de hondsdraf, kleefkruid en de bosaarbei, die in haar kielzog het vuile werk voor haar opknappen. De strijd is ongelijk. Ze zijn talrijker dan mijn persoontje en mijn bloemen alleen.

Het hazenleger van Verdwijnkol.

Het komt goed. Ik zet mijn Schout bij nacht in als Joker. Dus even de speurneus op en verder kijken dan hij lang is. ‘In de benen’.